زیباترین نتیجه واقعه عاشورا
کربلا به ما نشان داد اگر خداوند در کسی و یا گروهی روحیدی فداکاری بیند راههای نتیجه بخشی را در مقابل آنها می گشاید.
با این که ما این را در کربلا دیدیم، متأسفانه فراموش می کنیم و امیدوارانه جلو نمی رویم.
در کربلا دیدیم اگر به وقت اقدام کنیم و روحیهی فداکاری – که لازمه ی عبور از ظلمات دوران است – در میان باشد، راه های رسیدن به نتیجه حتما گشوده می شود.
نتیجه ای به این زیبایی که امام حسین بتوانند معاویه را در نقشه هایش ناکام کنند، راه ساده ای نبود که خداوند در مقابل حضرت و اصحابشان گشود؟ لشکر عمر سعد می خواست امام حسین را در همان ابتدای روز عاشورا دستگیر کند و تحویل یزید بدهد، ولی ملاحظه فرمودید که نشد.
زیرا روحیه ی فداکاری اصحاب در میان بود و لذا خداوند مددهای خود را در جای جای آن نهضت به صحنه آورد، چون آن انسان های فداکار چیزی را اراده کرده اند که خداوند نیز به همان کار نظر دارد، انسان در چنین زندگی تا قرب الهی جلو می رود.
آری طی کردن راه خدا که قرب به خدا و آگاهی از غیب را به همراه دارد، هر نوع فداکاری را در انسان پدید می آورد تا آن حد که از تقویت عضلات خود نیز کم نمی گذارد و لذا ملاحظه می فرمایید که بعضی از اصحاب امام حسین با این که حدود ۸۰ سال سن داشتند به خوبی جنگیدند و کشتند و کشته شدند.
چند نفر از اصحاب امام حسین از اصحاب پیامبران بودند که در جنگ های پیامبر شرکت داشتند.
اگر این افراد در زمان رسول خدا ۲۰ سال هم داشته باشند در سال ۶۱ هجری که نهضت کربلا واقع شد این ها حدود هشتاد سالشان است.
تاریخ می گوید انس بن حرث ابروهایش را به پیشانی می بندد و کمرش را هم با پارچه ای محکم می کند و ۱۵ نفر را به قتل می رساند.
انسانی که پای در مسیر فداکاری در راه خدا گذاشت در هر چه پیش آمد و با هر کاری که روبه رو شد سعی می کند محبوب خود را انتخاب کند، لذا راه را گشاده می بیند و همواره رو به تکامل می رود تا ارادهی الهی در مرکز وجود او حاکم شود و به نور ثبات الهی ثابت قدم گردد.
آیا راهی نزدیک تر از راه فداکاری در راه خدا برای نزدیکی به خدا سراغ دارید؟
چقدر از راه خدا دورند عزلت نشینانی که در زمان فداکاری، خدا را در کوچه پس کوچه های فرار از غوغا جستجو می کنند!
دریغا از این گمراهی! این ها به دنبال شر ایطی هستند که به زعم آنان هنوز فراهم نیست، اینان بیش از آن که به دنبال خدا باشند به دنبال تأمین خود می باشند، تا گرفتار درد سر نشوند.
امروز سلحشورتر ین عرفا کسانی هستند که در مسیر دین داری و جبهه مقابله با ستم ایستاده باشند.
راهرو راه خدا آن کسی است که در ناحیه ی دل همواره یک نقطه را روشن بدارد که ضامن بقای رابطه ی او با خدا باشد تا در زمان سازگاری و ناسازگاری روزگار گرفتار دوگانگی شخصیت و عمل نگردد.
عبدالله عمر به امام نصیحت می کنند تقوا پیشه کنید و بروید بنشینید عبادتتان را بکنید.
خودش هم یکی از عباد است.
این که شخصیت انسان چطوری جلو برود که در وقتی که باید نمازش را بخواند نمازش را بخواند و وقتی هم که باید شمشیر بکشد بتواند شمشیر بکشد چیز دیگری است.
چنین انسانی آن زمان که باید آتش میل های سرکش را فرو نشاند چنین می کند و آن زمان که باید اعضا و عضلات را به فرمان خدا و در اجرای اراده او به کار وا | دارد، از خود سستی نشان نمی دهد.
این انسان به منزله ی چراغی، تاریخ را روشن می گرداند و اصحاب بزرگوار امام حسین چنین بودند.
منبع : کتاب جایگاه حادثه کربلا و هنر اصحاب کربلا در فهم آن / اصغر طاهرزاده
