سازمان بین المللی فوتبال

سازمان بین المللی فوتبال : آشنایی کامل با این سازمان و همه ی اطلاعات لازم درباره ی آن.

در اوایل قرن بیستم، فوتبال در سراسر اروپا گسترش یافته بود، به همین دلیل نیاز به یک سازمان بین المللی برای اداره امور احساس می شد.

در سال 1904 هنگامی که نمایندگانی از اتحادیه فوتبال بلژیک، دانمارک، فرانسه، هلند، اسپانیا، سوئد و سوییس فدراسیون بین المللی فوتبال (FIFA) را تاسیس کردند، یک راه حل برای این مسئله پیدا شد.

اگرچه دانیل وولفال انگلیسی در سال 1906 به عنوان رئیس فیفا انتخاب شد و تمام کشورهای صاحب فوتبال (انگلستان، اسکاتلند، ایرلند و ولز) به عنوان اعضای آن در سال 1911 پذیرفته شدند، اتحادیه های فوتبال بریتانیا سازمان جدید را به حساب نمی آوردند.

در نتیجه اعضای فیفا کنترل بریتانیا بر روی قوانین فوتبال از طریق هیات بین المللی که در سال 1882 توسط کشورهای صاحب فوتبال ایجاد شده بود را پذیرفتند.

با این حال، در سال 1920 ، اتحادیه بریتانیایی بعد از اینکه نتوانستند اعضای دیگر را متقاعد کنند که آلمان، اتریش و مجارستان بعد از جنگ جهانی اول اخراج شوند از عضویت فیفا استعفا دادند.

انجمن های بریتانیایی مجددا در سال 1924 به فیفا پیوستند، اما خیلی زود پس از آن بر تعریف بسیار سفت و سختی از آماتوریسم، به ویژه برای فوتبال المپیک، پافشاری کردند.

سایر کشورها بار دیگر از همراهی با آن ها سر باز زدند و بریتانیا بار دیگر در سال 1928 استعفا داد و تا 1946 خارج از فیفا باقی ماند.

هنگامی که فیفا جام جهانی را به وجود آورد، بی اعتنایی انگلیس نسبت به بازی بین المللی ادامه یافت.

به سبب عدم عضویت در فیفا، تیم های ملی بریتانیا به سه دوره اول (1930 ، 1934 و 1938) دعوت نشدند.

فیفا برای رقابت بعدی که در سال 1950 برگزار شد حکم داد که دو تیم برتر در مسابقات ملی بریتانیا به جام جهانی صعود خواهند کرد .

انگلیس فاتح این رقابت شد، اما اسکاتلند (که دوم شده بود) تصمیم گرفت در جام جهانی شرکت نکند.

علیرغم روابط بین المللی شکننده در بعضی اوقات، محبوبیت فوتبال روز به روز افزایش می یافت.

فوتبال اولین حضور خود در المپیک را در بازی های لندن در سال 1908 میلادی انجام داد و از آن زمان در تمامی دوره های تابستانه (به جز بازی های 1932 در لس آنجلس) حضور یافته است.

فیفا به طور پیوسته – به خصوص در نیمه دوم قرن بیستم رشد کرد، زمانی که جایگاه خود را به عنوان مرجع جهانی بازی و تنظیم کننده رقابت ها تقویت کرد.

گینه در سال 1961 تبدیل به صدمین عضو فیفا شد؛ در اواخر قرن 21 بیش از 200 کشور عضو فیفا بودند که بیشتر از تعداد کشورهایی است که عضو سازمان ملل متحد هستند.

فینال جام جهانی، همچنان بالاترین سطح رقابت است، اما سایر تورنمنت های مهم نیز تحت هدایت فیفا قرار گرفته اند.

دو تورنمنت مختلف برای بازیکنان جوان در سالهای 1977 و 1985 آغاز شد و این مسابقات به ترتیب، مسابقات قهرمانی جوانان جهان (برای سنین 20 سال و کوچک تر) و مسابقات زیر 17 سال جهان بودند.

رقابت های فوتبال پنج نفره جهان که به فوتسال معروف شده است نیز در سال 1989 آغاز به کار کرد.

دو سال بعد اولین جام جهانی فوتبال زنان در چین برگزار شد.

در سال 1992 ، فیفا تورنمنت فوتبال المپیک را محدود به بازیکنان زیر 23 سال کرد و چهار سال بعد اولین بار فوتبال بانوان به المپیک اضافه شد.

اولین دوره مسابقات قهرمانی باشگاه های جهان نیز در سال 2000 در برزیل برگزار شد.

مسابقات قهرمانی زیر 19 سال بانوان نیز در ادامه در سال 2002 شاهد برگزاری اولین دوره خود بود.

عضویت در فیفا برای تمام انجمن های ملی مجاز است.

آن ها باید مقبولیت و اداره فیفا در تمامی امور را بپذیرند، قوانین فوتبال را رعایت کنند و یک زیرساخت فوتبال مناسب (به عنوان مثال، امکانات و سازمان داخلی) داشته باشند.

اساسنامه فیفا اعضا را ملزم تشکیل کنفدراسیون های قارهای می کند.

کنفدراسیون فوتبال سودا آمریکانا (معروف به CONMEBOL) در سال 1916 در آمریکای جنوبی تاسیس شد.

در سال 1954 اتحادیه فوتبال اروپا (UEFA) و کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) تاسیس شدند.

در ادامه فدراسیون فوتبال آفریقا (CAF) در سال 1957 بنیان گذاشته شد .

کنفدراسیون فوتبال آمریکای شمالی و مرکزی (CONCACAF) چهار سال بعد به دنبال آن تاسیس شد .

کنفدراسیون فوتبال اقیانوسیه (OFC) نیز در سال 1966 ظهور کرد.

این کنفدراسیون ها می توانند تورنمنت های باشگاهی، ملی و تیم های پایه خود را سازمان دهی کنند، نمایندگانی را برای حضور در کمیته اجرایی فیفا انتخاب کنند و فوتبال را در قاره تحت هدایت خود ارتقا دهند.

به نوبه خود، همه بازیکنان فوتبال، نمایندگان، لیگهای ملی و کنفدراسیون های ملی باید صلاحیت داوری فیفا برای فوتبال را به رسمیت بشناسند که به طور موثر به عنوان دیوان عالی فوتبال در اختلافات جدی عمل می کند.

تا اوایل دهه ۱۹۷۰ ، کنترل فیفا (و در نتیجه فوتبال جهان) در دست اروپاییان شمالی بود.

تحت سلطه انگلیسی ها آرتور دروری (1955-61) و استنلی روس (1961-74)، فیفا یک رابطه اشرافی نسبتاً محافظه کارانه با نهادهای ملی و قاره ای برقرار کرد.

درآمدهای ناچیز از فینال جام جهانی این نهاد را سرپا نگه داشت و باعث شد تا بتواند این درآمد نسبتا اندک را برای ترویج فوتبال در کشورهای در حال توسعه یا کشف پتانسیل تجاری و رونق اقتصادی پس از جنگ جهانی هزینه کند.

رهبری فیفا نسبت به مسائل مربوط به مقررات، مانند تایید جایگاه آماتور برای رقابت المپیک یا ممنوعیت فعالیت افراد مرتبط با انتقال های غیر قانونی بازیکنان دارای قرارداد، بیشتر نگران بود .

برای مثال، کلمبیا (1951-54) و استرالیا (1960-63) به طور موقت از فیفا کنار گذاشته شدند پس از آن که به باشگاه ها مجوز استخدام بازیکنان دارای قرارداد در سایر نقاط جهان را دادند.

افزایش عضویت کشورهای آفریقایی و آسیایی در فیفا باعث تضعیف کنترل اروپا شد.

در سال 1974 ، ژوائو هاولانژ برزیلی به عنوان رئیس فیفا انتخاب شد و از کشورهای در حال توسعه پشتیبانی زیادی کسب کرد.

تحت رهبری هاولانژ، فیفا از یک باشگاه بین المللی به یک شرکت جهانی تبدیل شد: معاملات تلویزیونی میلیارد دلاری و مشارکت با شرکت های بزرگ بین المللی در دهه 1980 و 90 میلادی آغاز شد.

در حالی که برخی درآمدها از طریق پروژه های توسعه فیفا – در درجه اول در آسیا، آفریقا و آمریکای مرکزی به دست آمد- بزرگ ترین دستاورد سیاسی برای کشورهای در حال توسعه، توسعه نهایی جام جهانی و حضور کشورهای دیگر از خارج از اروپا و آمریکای جنوبی بوده است.

حرفه ای تر شدن ورزش، فیفا را مجبور کرد تا در حوزه های جدید به عنوان یک نهاد حاکم و تنظیم کننده رقابت دخالت کند .

استفاده از داروهای بهبود عملکرد توسط تیم ها و بازیکنان فردی از دهه 1930 به بعد مورد تردید قرار گرفت؛ از سال 1966 فیفا آزمایش های دارویی را آغاز کرد و گاهی مصرف کنندگان این مواد شناسایی شدند، مانند ویلی جانستون از اسکاتلند در فینال جام جهانی 1978 .

اما مقررات فیفا در دهه 1980 پس از افزایش شدید جرائم ورزش کاران المپیک و ظهور داروهای جدید مانند استروئید ناندرولون، استفاده از مواد توسط ستارگانی نظیر دیگو مارادونا از آرژانتین در سال 1944 تشدید شد .

در حالی که فیفا قانون شدیدی مبنی بر محرومیت ورزشکاران رد شده در آزمایش دارویی تصویب کرده است، اختلافات بین کشورها و کنفدراسیون در مورد شدت آزمایش و وضعیت قانونی داروهای خاص باقی خواهد ماند.

هنگامی که ورزش وارد قرن 21 ام شد، فیفا برای پاسخ به برخی از پیامدهای مهم جهانی شدن برای فوتبال بین المللی تحت فشار قرار گرفت .

در مدت تصدی پست سرشار از فساد سپ بلاتر سوییسی از سال 1998 تا 2015 ، مذاکرات و مشاجره بین مقامات فوتبال، در بین جهان رسانه و عموم توجه بیشتری به دست آورد.

تعارض منافع در میان گروه های مختلف فوتبال نیز بوجود آمده است: بازیکنان، ایجنت ها، شبکههای تلویزیونی، اسپانسرهای مسابقات، باشگاه ها، مقامات ملی، انجمن های قاره ای و فیفا همگی دیدگاه های متفاوتی در رابطه با برگزاری مسابقات فوتبال و توزیع درآمد آن دارند.

تنظیم نمایندگان و نقل و انتقالات بازیکنان نیز مشکل ساز خواهد بود.

در کشورهای حوزه یوفا، بازیکنان پس از اتمام قرارداد آزادانه جابجا می شوند.

در قاره های دیگر، به ویژه آفریقا و آمریکای مرکزی و جنوبی، بازیکنان تمایل دارند تا قراردادهای بلند مدت با باشگاه ها داشته باشند که بتوانند تمام دوران حرفه ای خود را تضمین کنند.

در حال حاضر فیفا به همه ایجنت ها نیاز دارد که مجوز داشته باشند و نمره حد نصاب امتحانات کتبی برگزار شده توسط انجمن های ملی را کسب کنند، اما ثبات جهانی کمی در ارتباط با کنترل قدرت ایجنت ها وجود دارد.

در اروپا، ایجنت ها نقشی کلیدی در افزایش تورم دستمزد و انتقال بازیکنانسطح بالاتر ایفا کرده اند.

در آمریکای لاتین، بازیکنان اغلب تحت قرارداد با ایجنت هایی هستند که می توانند تصمیم بگیرند که آیا نقل و انتقال انجام شود یا خیر.

در بخش هایی از آفریقا، برخی از ایجنت های اروپایی در این راه با تجار برده مقایسه شده اند و کنترل استبدادی بر روی بازیکنان خود دارند و به شدت از هزینه های انتقال به لیگ های اروپایی با کمترین میزان فکر نسبت به مشتریان خود سود می برند.

در این روش، نابرابری های بزرگ در حال گسترش بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه منجر به رشد نابرابر و تغییر مقررات فوتبال جهان شده است.

عکس های دیدنی از بازیکن ها

تاریخچه تیم های فوتبال

دین بازیکن ها 

منبع : باحال مگ