hambergermenu

بیوگرافی رابرت دنیرو

بیوگرافی رابرت دنیرو : رابرت آنتونی دنیرو جونیور معروف به رابرت دنیرو، ۱۷ آگوست سال ۱۹۴۳ در نیویورک آمریکا به دنیا آمد.

در ادامه ، زندگی کودکی ، فیلم شناسی ، عکس ها ، ازدواج و فرزندان و سایر حقایق جالب از دنیرو را برای شما عزیزان قرار دادیم.

 

زندگی کودکی و پدر و مادر

اگرچه گاهی اوقات از او به عنوان بازیگر ایتالیایی-آمریکایی یاد می شود ، اما دنیرو در واقع فقط یک چهارم ایتالیایی در اجداد خود دارد .

پدر وی نیمی از ایتالیایی ها و نیمی از تبار ایرلندی بود.

مادر او از تبار هلندی ، انگلیسی ، ایرلندی ، فرانسوی و آلمانی از طرف پدر خود ، و تبار آلمانی از طرف مادر خود بود.

رابرت کاملاً نزدیک به پدربزرگ ایتالیایی خود بود.

دنیرو اظهار داشته است که او “بیشتر را با طرف [ایتالیا] خودش را هماهنگ می داند.”

پدر و مادر رابرت هنرمند بودند ، در کلاس نقاشی با هم آشنا شدند.

بعد از به دنیا آمدن رابرت و در حالی که او فقط 2 سال سن داشت ، پدر و مادرش از هم جدا شدند.

دلیل این جدایی ، همجنسگرا بودن پدر رابرت بود.

همین موضوع باعث شد که رابرت دوران کودکی را با مادرش و در خانه او بگذراند.

جالب است بدانید فاصله ی منزل پدر و مادر دنیرو بعد از طلاق زیاد نبود و اغلب دنیرو می توانست پدرش را ببیند.

دنیرو در 10 سالگی متوجه شد که به شدت به بازیگری علاقه مند است.

 

 

 

ظهور یک ستاره

او پس از کار در چند نمایش خیابانی، در اولین فیلمش به کارگردانی برایان دی پالما با عنوان جشن عروسی (فیلمبرداری شده در سال ۱۹۶۳ و انتشار در سال ۱۹۶۹) بازی کرد.

پس از آن او در چندین فیلم کوچک ظاهر شد، که مهم ترین آنها فیلم دار و دسته ای که نمی توانست مستقیم شلیک کند (۱۹۷۱) بود.

 

 

شروع دوران حرفه ای بازیگری 

دنیرو سپس با بازی در فیلم طبل را آهسته بزن (۱۹۷۳) به طور گسترده ای به عنوان یک بازیگر عالی شناخته شد.

خیابان های پایین شهر (۱۹۷۳) اولین همکاری دنیرو با مارتین اسکورسیزی بود که بعدها مشهورترین کارهای خود را نیز به همراه او انجام داد.

اما با بازی در فیلم های اسکورسیزی بود که دنیرو برای بازی در نقش های بسیار تیره و جذاب شهرت به کسب کرد.

او برای نقش تراویس بیکل منزوی و خشن در فیلم راننده تاکسی (۱۹۷۶) نامزد دریافت جایزه اسکار شد و جایزه اسکار بهترین بازیگر را برای ایفای نقش بوکسوری به نام جیک لاموتا در فیلم گاو خشمگین (۱۹۸۰) برنده شد.

دنیرو برای آماده سازی برای نقش خود در فیلم راننده تاکسی ، چندین هفته به رانندگی در شهر نیویورک پرداخت و بیش از ۵۰ پوند (حدود ۲۳ کیلوگرم) برای بازی در نقش لاموتا وزن کم کرد.

در پایان دهه ۱۹۷۰، او به عنوان یکی از بهترین بازیگران نسل خود شناخته شده بود.

در دهه ۱۹۸۰، دنیرو در یک سری از فیلم های ناموفق ظاهر شد اگرچه مورد توجه خاص قرار گرفته بودند.

فیلم سلطان کمدی (۱۹۸۳) ساخته اسکورسیزی، خطرات مشهور شدن را به تصویر کشید، تحسین بسیاری را برانگیخت، در حالی که فیلم روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴) ساخته سرجیو لئون و طنز آینده نگرانه برزیل از تداخل استودیوی پس از تولید رنج می بردند.

دنیرو در این دوره در چند فیلم از جمله اعترافات واقعی  (۱۹۸۱)، عاشق شدن (۱۹۸۴)، ماموریت (۱۹۸۶) و تسخیر ناپذیران (۱۹۸۷) ساخته دی پالما بازی کرد.

او استعداد کمدی خود را در فیلم گریز نیمه شب (۱۹۸۸) نشان داد و به خاطر ایفای نقش یک بیمار در فیلم “بیدار شدگان (۱۹۹۰) توجه بسیاری را جلب کرد.

برای نگاهی بی رحمانه به جرایم در فیلم رفقای خوب (۱۹۹۰)، اسکورسیزی دوباره از دنیرو دعوت به همکاری کرد.

بسیاری از منتقدان موافق بودند که اسکورسیزی و دنیرو به فرم خوب خود برگشته اند، اما در هم کاری دیگر، “تنگه وحشت (۱۹۹۱) و کازینو (۱۹۹۵)، با نظرات متفاوتی مواجه شدند.

 

 

حضور در مجموعه فیلم های پدرخوانده 

فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان بسیار محبوب فیلم پدرخوانده (۱۹۷۲) که جایزه اسکار بهترین فیلم را برده بود، چنان تحت تاثیر بازی دنیرو در فیلم خیابان های پایین شهر قرار گرفت که به او نقش ویتو کورلئون جوان را در فیلم پدرخوانده قسمت ۲ (۱۹۷۴) ، بدون حتی یک تست پیشنهاد داد.

همین موضوع که بدون تست او برای یک نقش پیشنهاد داده می شود به خوبی می تواند نظر کارگردانان و فعالان سینما را در مورد این بازیگر برساند.

بازی دنیرو در نقشی که مارلون براندو در اولین سری فیلم پدرخوانده ایفا کرد، برای او جایزه بهترین بازیگر مکمل اسکار را به ارمغان آورد و او را به یک ستاره بین المللی تبدیل کرد.

پس از فیلم پدرخوانده، قسمت ۲، دنیرو با برخی از کارگردانان سرشناس سینما در فیلم های ۱۹۰۰ (۱۹۷۶) ساخته برناردو برتولاچی، آخرین سرمایه دار (۱۹۷۶) ساخته الیا کازان، و شکارچی گوزن (۱۹۷۸) ساخته مایکل چیمینو، که جایزه اسکار بهترین فیلم را برد، کار کرد.

دنیرو لهجه سیسیلایی را کامل کرد و مربیان صوتی خود را در ایتالیا متحیر کرد که فکر نمی کردند یک بازیگر بتواند به این خوبی لهجه ای را صحبت کند.

رابرت دنیرو در پدرخوانده

 

 

اسکار برای بازی در پدرخوانده 

دنیرو دومین بازیگری بود که برای به تصویر کشیدن ویتو کورلئون برنده اسکار شد.

او و مارلون براندو تنها دو بازیگری هستند که برای بازی در همان شخصیت برنده اسکار می شوند.

این یکی از جالب ترین ویژگی های زندگی او است که به دلیل بازی فوق العاده در یک نقش همانند بازیگر سابق اسکار می گیرند.

 

 

کمدی و کارهای بعدی

دنیرو بعدا در فیلم مخمصه (۱۹۹۵) ساخته مایکل مان برای بازی در نقش مقابل آل پاچینو حضور پیدا کرد.

او سپس با بازی در فیلم های سگ را بجنبان (۱۹۹۷)، این را تحلیل کن (۱۹۹۹) و دنباله آن، آن را تحلیل کن (۲۰۰۰) به کاوش در دنیای کمدی ادامه داد.

در سال ۲۰۰۸، دنیرو دوباره با آل پاچینو در درام پلیسی قتل منصفانه همکاری کرد و سال بعد نقش مرد مطلقه ای که حقایق مختلفی در مورد فرزندان بالغش کشف می کند را در فیلم حال همه خوب است بازی کرد.

دنیرو بعدها نقش های مکمل را در فیلم های جنایی ماچته (۲۰۱۰) و نامحدود (۲۰۱۱)، درام اکشن قاتل زبده (۲۰۱۱) و کمدی رمانتیک شب سال نو (۲۰۱۱) بر عهده داشت.

دنیرو در سال ۲۰۱۲ نقش یک نویسنده گمنام که با پسرش دوباره ملاقات می کند را در درام فلین بودن و نقش پدری دیگری را در فیلم دفترچه امید بخش بازی کرد.

فیلم دوم او را بعد از بیش از دو دهه نامزد دریافت جایزه اسکار کرد. دنیرو در فیلم خانواده (۲۰۱۳) به عنوان یک گانگستری را بازی کرد که خانواده اش در یک برنامه محافظت شده به فرانسه نقل مکان می کند.

او سپس با مورگان فریمن، مایکل داگلاس و کوین کلین در کمدی آخرین سفر وگاس (۲۰۱۳) همکاری کرد.

مبارزه کینه جویانه (۲۰۱۳)، که در آن او و سیلوستر استالونه، مشتزن های بازنشسته، برای آخرین مبارزه با هم روبرو شدند.

کارآموز (۲۰۱۵)، که در آن او به عنوان نقش مقابل آن هتوی بازی کرد.

او سپس نقش های مکمل پدر مهاجر یک کارآفرین (جنیفر لارنس) در فیلم جوى (۲۰۱۵) و نقش اصلی فیلم پدر بزرگ کثیف (۲۰۱۶) را بازی کرد.

دنیرو سال ۲۰۱۶ در فیلم دست های سنگی نقش مربی بوکسوری به نام روبرتو دوران را بازی کرد.

سال بعد او در فیلم تلویزیونی شبکه HBO با نام جادوی دروغ ها، در نقش برنی مدوف سرمایه گذاری که بزرگترین سیستم Ponzi در تاریخ را انجام داد، بازی کرد.

از سال ۲۰۱۸، دنیرو به دفعات در  Saturday Night Live در نقش رابرت مولر بازی کرد.

فیلم های او از سال ۲۰۱۹ عبارتند از: جوکر، درباره شخصیت شرور بتمن و درام ساخته اسکورسیزی به نام مرد ایرلندی درباره ی قتل جیمی هوفا با بازی آل پاچینو. فیلم دوم قبل از پخش از نتفلیکس در تئاتر منتشر شد.

 

 

مردایرلندی 

در سال 2019 نیز با بازی فوق العاده و تاثیر گذار در فیلم مردایرلندی یا همان Irish man باز هم ثابت کرد که هنوز دوران حرفه ای او به پایان نرسیده و در پذیرفتن نقش های جدید بدون رقیب است.

این نقش نیز همانند سایر نقش ها نظر مخاطبان و منتقدان را نیز به خود جلب کرد.

دنیرو در این فیلم نقش فرانک شیرن را بازی کرد.

 

رابرت دنیرو در فیلم آیریش من

 

 

راه اندازی جشنواره فیلم 

دنیرو اولین جشنواره فیلم Tribeca را در ماه می 2002 ترتیب داد.

وی قصد داشت بعد از حملات 11 سپتامبر ، منطقه منهتن را تحت الشعاع قرار دهد.

 

 

سلبریتی فوق خصوصی 

جالب است بدانید یکی از اصلی ترین ویژگی های رابرت دنیرو این است که او به ندرت مصاحبه انجام می دهد و تمایل دارد زندگی شخصی اش همانند سایر سلبرتی ها زیاد در معرض عموم نباشد.

این مورد یکی از رفتارهایی است که در بین بازیگران هالیوودی و خارجی کمتر دیده می شود.

 

 

شغل های دیگر در کنار بازیگری

بازیگری تنها شور و اشتیاق دنیرو نیست.

او همچنین رستوران روبیکون در سانفرانسیسکو را که او با ساکنان منطقه خلیج فرانسیس فورد کوپولا و رابین ویلیامز فقید ، تأسیس کرده است ، اداره می کند.

بخش اعظم آثار هنری پدرش دیوارهای تجارت را زینت می دهد. او همچنین دارای یک رستوران در غرب هالیوود ، آگو و همچنین دارای چندین رستوران در نیویورک از جمله نوبو و لایلا است.

دنیرو و سیاست 

هرگز کسی در مورد اعتقادات خود سکوت نکند ، این جمله ی معروف دنیرو در مورد سیاست است .

دنیرو حامی سرسخت حزب دموکراتیک ایالات متحده است.

وی در انتخابات ریاست جمهوری 2000 از ال گور ، جان کری در انتخابات 2004 و باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری 2008 و 2012 حمایت کرد.

دنیرو و شکست سرطان 

در سال 2003 ، دنیرو به سرطان پروستات مبتلا شد.

وی در دسامبر 2003 تحت عمل جراحی موفقیت آمیز در نیویورک قرار گرفت.

خوشبختانه ، او از زمان تاکنون بدون عارضه سرطان است.

یکی از بزرگترین اتفاقات زندگی دنیرو همین شکست سرطان است.

اتفاق جالب در اسکار سال 1981 

در سال 1981 و در مراسم اسکار بینندگان متوجه یک روبان سبز بر روی یقه گردن دنیرو شدند.

سال 1980 ، یک قاتل سریالی در جورجیا چند کودک آفریقایی-آمریکایی را به قتل رسانده بود ، و روبان به معنای یادبود آنها بود.

این اقدام او باعث شد طرفداران او بیش از پیش او را مورد ستایش قرار دهند.

 

 

همسرها و فرزندان 

اولین ازدواج رابرت دنیرو در سال ۱۹۷۶ با داین ابوت بود.

ثمره ی این ازدواج یک پسر به نام  رافائل است.

او سرانجام در سال 1977 از همسر خود جدا شد.

دنیرو در سال 1997 با همسر دوم خود ، گریس هایتاوور ازدواج کرد و وی در 18 مارس 1998 فرزند خود ، الیوت دو نیرو را به دنیا آورد.

با این حال ، در سال 1999 ، دنیرو تقاضای طلاق کرد.

در سال  2001 دنیرو و همسر دومش ، کشمکش های زیادی برای حضانت فرزندانشان داشتند .

با این حال ، طلاق هرگز نهایی نشد و آنها موفق شدند مشکلات خود را برطرف کنند ، و در سال 2004 مجددا زندگی مشترک را ادامه دادند.

فرزند دوم آنها در دسامبر 2011 به دنیا آمد.

آنها از سال 2018 مجدداً از هم جدا شده اند.

همسر دنیرو

 

 

عکس های دنیرو 

 

جوانی و نوجوانی رابرت دنیرو

 

فیلم های رابرت دنیرو

 

عکس های رابرت دنیرو

 

گریم متفاوت رابرت دنیرو

 

امیدواریم مطلب بالا برای شما مفید بوده باشد.

 

مطالب پیشنهادی بیوگرافی هنرمندان

بیوگرافی برن ساتبیوگرافی کریستین بیلبیوگرافی مورگان فریمنبیوگرافی آکشی کومار
بیوگرافی مریل استریپبیوگرافی آل پاچینوبیوگرافی دنزل واشنگتنبیوگرافی کریس ایوانز
بیوگرافی اسکارلت جوهانسونبیوگرافی مت دیمونبیوگرافی برد پیتبیوگرافی رابرت دنیرو
بیوگرافی جانی دپبیوگرافی تام کروزبیوگرافی تام هنکسبیوگرافی ویل اسمیت

 

منبع : باحاال مگ

دسته بندی :

مطالب مشابه

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *