نقد و بررسی فیلم سینمایی غلامرضا تختی

در مقاله زیر به نقد و بررسی فیلم غلامرضا تختی به کارگردانی بهرام توکلی می پردازیم.

ساخت فیلم های بیوگرافی اصولا کار سختی است و به دو دلیل عمده هر سازندهای جسارت ورود به این نوع آثار را ندارد :

• اول اینکه در این گونه آثار داستان مشخص و طبیعتا مبتنی بر واقعیات زندگی فرد است و به همین دلیل نویسنده اجازه عبور از این چهار چوب را برای دراماتیزه کردن و جذاب تر کردن اثر ندارد و دست و بال فیلمنامه نویس از این حیث بسته است.
• مورد دوم هم آشنایی بخش قابل توجهی از مخاطبان این آثار با کلیات داستان است که موجب می شود سازنده نتواند از غافلگیری های داستانی و جذابیت های مبتنی بر آن بهره گیری کند و این نیز تا اندازه ای تأثیرگذاری فیلم در مخاطب را کاهش می دهد.

بنابراین کارگردان یا باید به همین سطح از جذابیت که نمایش زندگی یک فرد مشهور بر پرده سینماست رضایت دهد و یا با ترفندهای پیچیده تری رضایت مخاطب را جلب نماید.

و اما «تختی» به سوژه ای که پیشتر علی حاتمی به سراغ آن رفته بود، اما عمر کوتاهش کفاف ساخت این فیلم را نداد و حالا بعد از سالها این سعید ملکان و بهرام توکلی هستند که شجاعت ورود به ساخت فیلمی معطوف به زندگی تختی را پیدا کرده اند.

نمایش منش پهلوانی تختی

اگر هدف تیم سازنده «تختی» همین باشد، باید گفت که در حد بالایی به این منظور رسیده اند.

فیلم به دنبال نمایش هر لحظه ای از زندگی غلامرضا تختی می رود تا بتواند این راه و رسم پهلوانی را به نمایش درآورد.

فیلم در هیچ جای نامربوط به موضوع متوقف نمی شود و سعی کرده هر جایی بتواند نشانی از این مسلک جهان پهلوان پیدا کند، به آن بپردازد و تا حد امکان اشاره کند.

به پیروی از شخصیت خود تختی، مسائل خانوادگی را جزو خطوط قرمز قرار می دهد. به غیر از قصه ی سربسته ی پا گرفتن ازدواجش که آن هم ناشی از همین دستمایه اصلی فیلم (یعنی مرام و مسک پهلوانی) است، از زندگی شخصی او چیزی به مخاطب نمی گوید، حتی از داس تان مرگ او که شایعه اش سالهاست در بین مردم می چرخد، در فیلم خبری نیست.

چرا که به قول سازنده چیزی که تختی را تختی کرد، راه و رسم زندگی اش بود و نه مرگش! «تختی» فیلم شریفی است که کارگردان سعی کرده تا با نهایت صداقت و دوری از اغراقها به زندگی و راه و رسم غلامرضا تختی بپردازد.

گرچه محدودیت های ذکر شده و در عین حال عدم همراهی شورای نمایش و سینمادارها در اختصاص سالن های مناسب به این اثر و کمکاری پخش کننده در تبلیغات مناسب باعث شده است تا این فیلم، شاهد مخاطبان می باشد.

اختصاص تنها دو سانس محدود با تایم های نامناسب و ظرفیت های صندلی بسیار پایین به این فیلم در سینماهای شهر شیراز موید همین مطلب است. این بی مهری ها تنها باعث دوری سینماگران از آثار سینمایی مطلوب و گرایش به سینمای سخیف و مبتذل است و گویا جریان فعلی مدیریت فرهنگ کشور در عمل با چنین آثاری همگرایی بیشتری نشان می دهند.

مطالب پیشنهادی در مورد بازیگران خارجی

عکس های سریال ها

نقد فیلم ها 

نویسنده : آصف سعادتی